DÜNYANIN EN SABIRLI KADINLARI!.

Gözünden sakınıp doya doya bakamadığı, yirmisinde asker ocağına yolladığı oğulları, Türk bayrağına sarılı tabutla gelen şehit anneleri acılarını unutamıyor.

Bitlis’in Sarıkonak köyü Kalen Tepe mevkisinde 6 Nisan 1994’te vatani görevini yaparken PKK’lı teröristlerle girilen çatışmada şehit olan Jandarma Çavuş Ayhan Sütçü’nün annesi Emine Sütçü (62), AA muhabirine yaptığı açıklamada, duygularını ifade edemediğini belirterek, şunları söyledi: 

"Çok acı bir şey. Oğlumun şehit olacağı içime doğmuştu. Şehit olmadan bir gün önce eşim işten gelmişti. Televizyonda Bitlis geçince, eşim bana başka bir şey dedi. Ertesi gün ise oğlumun şehit haberini aldık. İki gün sonra yavruma kavuşmuştum ama ortalık da karışmıştı. Yaklaşık 22 yıldır ilaç kullanarak oğlumun acısına katlanıyorum. Benim hayatım 40 yaşında bitti ve ben gençliğimden hiçbir şey anlamadım. Anlayacağım zaman ise çocuğumun acısını gördüm. O yüzden ben 62 yaşında bir kadın değilim."

- "Oğlumun alın yazısı öyleymiş"

"Allah bize sabretmemizi öğretiyor. Ne mutlu ki şehit annesi olduk" diyen Sütçü, oğlunun alın yazısının böyle olduğunu dile getirdi. 

Oğlu askere gideceği güne kadar ağladığını anlatan anne Sütçü, "Babasına, ’Biz bir yere kaçsak da oraya oğlumuzu saklasak çocuğumuzu ve askerler geldiğinde yok desek’ diyordum. Allah benim içime onu doldurmuş. Onun ateşi bana o zaman düşmüş. Evladın, fidanın senin elinden gidiyor" ifadesini kullandı. 

- "Yaşıyor muyum, gülüyor muyum belli değil"

Hakkari’nin Şemdinli ilçesinde 1994’te PKK’lı teröristlerle girilen çatışmada şehit düşen Jandarma Er Kemal Günaydın’ın annesi 70 yaşındaki Emine Günaydın da oğlunun şehit haberini İstanbul’da aldığını ve evladının şehit olduğunu öğrenince inanmadığını belirtti.

Şehit haberlerini duyduğunda onların ailesinden daha fazla ağladığını anlatan Günaydın, "O analar orada kendilerini parçalarken biz de burada duramıyoruz" diye konuştu.

Oğlunun kendisine, "Anne askere gidip geleceğim, seni kurtaracağım" dediğini söyleyen Günaydın, şunları söyledi:

"(Çalışacağım, anneciğim, seni çalıştırmayacağım), derdi ama nasip olmadı. Yaklaşık 22 yıldır oğlum her aklıma geldiğinde mezarına giderek bağırıyorum ve ağlıyorum. Biraz yüreğimi boşaltıyorum. Evde kimse olmadığı zaman kendim ağlıyorum. Ağlasam ne olacak ki 22 yıldır ağlıyorum. Onun acısı yüreğimde. Allah inşallah beni ona kavuşturur. Allah kimseye evlat acısı vermesin."